W wieku, mniej więcej pięciu lat, odwiedziłam sąsiadkę. Byłam w szoku gdy zrozumiałam że jej rodzice nie mówią po polsku. Możecie się śmiać, ale sam fakt że tak blisko mieszka ktoś "inny" chociaż taki sam, dla mnie jako dziecka był niezwykły. Fascynujące było to, że moja koleżanka rozumiała i mnie i ich. Magii tego spotkania nie rozwiała nawet moja mama tłumacząc, że sąsiedzi są głuchoniemi. Ba! Nawet to, że nieartykułowane dźwięki jakie wydawali, to nie był język angielski (jak wtedy podejrzewałam). Może nie dla wszystkich, ale dla mnie w tamtym momencie to był prawdziwy szok kulturowy i odkrycie na miarę kosmosu. Z wiekiem, upewniłam się, że do "zderzenia kultur" nie potrzeba międzynarodowych wojaży. Wystarczy wyjść z domu.

W wieku, mniej więcej pięciu lat, odwiedziłam sąsiadkę. Byłam w szoku gdy zrozumiałam że jej rodzice nie mówią po polsku. Możecie się śmiać, ale sam fakt że tak blisko mieszka ktoś "inny" chociaż taki sam, dla mnie jako dziecka był niezwykły. Fascynujące było to, że moja koleżanka rozumiała i mnie i ich. Magii tego spotkania nie rozwiała nawet moja mama tłumacząc, że...

Mamy duży dom, którego utrzymanie trochę kosztuje, a część pomieszczeń stoi niewykorzystana. Postanowiliśmy wynająć pokój. Zgłosił się Francesco, prawie 60-letni inżynier z Włoch, który przyjechał na kontrakt do Polski i potrzebował lokum na kilka miesięcy. Polubiliśmy się i często rozmawialiśmy. Jednak szybko odkryliśmy, że Francesco ma dość niepolski sposób bycia - po domu chodził całkowicie nago. Nie raz zdarzyło się mu tak otworzyć drzwi, albo wołał by wejść i okazywało się, że siedzi nago na kanapie, trzymając na kolanach laptopa. Za pierwszym razem prawie uciekłam, oblewając się purpurowym rumieńcem. A potem wysyłałam męża i dołączałam do nich dopiero jak miałam pewność, że Francesco ma na sobie przynajmniej spodenki:)

Mamy duży dom, którego utrzymanie trochę kosztuje, a część pomieszczeń stoi niewykorzystana. Postanowiliśmy wynająć pokój. Zgłosił się Francesco, prawie 60-letni inżynier z Włoch, który przyjechał na kontrakt do Polski i potrzebował lokum na kilka miesięcy. Polubiliśmy się i często rozmawialiśmy. Jednak szybko odkryliśmy, że Francesco ma dość niepolski sposób bycia - po...

Moje pierwsze zderzenie z inną kulturą miało miejsce na targu. Chodziłam wtedy do podstawówki. Na targu, w jednej jego części na straganach z odzieżą i butami sprzedawcami były osoby ze społeczności romskiej. To co pierwsze rzuciło mi się w oczy, a właściwie w uszy to dochodzące ze wszystkich stron krzyki i nawoływania. Każdy ze sprzedawców głośno zachęcał do zakupów właśnie u niego. Sprzedawały całe rodziny: mężczyźni, kobiety i nawet dzieci. Tym, co jeszcze zapadło mi w pamięć była ich nieuprzejmość, gdy podeszło się do stoiska, chciało coś obejrzeć, ale nic się nie kupiło. W pamięć zapadły mi też romskie kobiety - cyganki ubrane w kolorowe długie spódnice, które chciały wróżyć i przepowiadać przyszłość za mniejszą lub większą opłatą. Trudno było je zbyć nie narażając się na krzyki, a ich język i gesty wywoływały wtedy u mnie lęk i niepokój. Nawet teraz staram się unikać kontaktów z cygankami.

Moje pierwsze zderzenie z inną kulturą miało miejsce na targu. Chodziłam wtedy do podstawówki. Na targu, w jednej jego części na straganach z odzieżą i butami sprzedawcami były osoby ze społeczności romskiej. To co pierwsze rzuciło mi się w oczy, a właściwie w uszy to dochodzące ze wszystkich stron krzyki i nawoływania. Każdy ze sprzedawców głośno zachęcał do zakupów...

W moim miasteczku co roku jest organizowana impreza na świeżym powietrzu, na wielkiej scenie występują zespoły pieśni i tańca.
Oczywiście zespoły z innych krajów są najbardziej popularne.
Impreza cieszyła się największą popularnością gdy byłam dzieckiem.
Najbardziej pamiętam gdy przyjechali " indianie" z Indii.
Po wspanialym, pięknym kolorowym i hipnotycznym wystepie, rozłożyli stoisko i sprzedawali naklejane kropki na czoło, oraz bransoletki na nogę!
Każda dziewczynka zamieniła się w hinduska księżniczkę.
Zabawa w " księżniczki" trwała prawie całe wakacje.

W moim miasteczku co roku jest organizowana impreza na świeżym powietrzu, na wielkiej scenie występują zespoły pieśni i tańca.
Oczywiście zespoły z innych krajów są najbardziej popularne.
Impreza cieszyła się największą popularnością gdy byłam dzieckiem.
Najbardziej pamiętam gdy przyjechali " indianie" z Indii.
Po wspanialym, pięknym kolorowym i hipnotycznym wystepie,...

Moje pierwsze zderzenie kulturowe miało chyba miejsce, kiedy oglądałam "Matyldę". Nie mogłam uwierzyć, że są ludzie, którzy nie dość, że nie czytają książek, to jeszcze zabraniają tego jeszcze swoim dzieciom. Dla mnie to była największa kara, większa i straszniejsza, niż szlaban na batony (które wówczas również uwielbiałam).

Moje pierwsze zderzenie kulturowe miało chyba miejsce, kiedy oglądałam "Matyldę". Nie mogłam uwierzyć, że są ludzie, którzy nie dość, że nie czytają książek, to jeszcze zabraniają tego jeszcze swoim dzieciom. Dla mnie to była największa kara, większa i straszniejsza, niż szlaban na batony (które wówczas również uwielbiałam).

Moje pierwsze zetknięcie z obcą kulturą miało miejsce dopiero na studiach, ponieważ zdecydwałam się na wymianę studencką do Włoch. Była to moja pierwsza wyprawa za granicę (a właściwie także do wielkiego miasta, bo największe w jakim byłam to Gdańsk), więc starałam się być gotowa na wszystko, bo w reczywistości nie miałam pojęcia, czego się spodziewać. Wiedziałam, że będzie inne jedzenie, inne ubrania, inaczej wyglądający ludzie, ale naprawdę nie byłam gotowa na to, że pierwszego dnia szkoły jeden z tamtejszych studentów się na mnie rzuci. A że tata ostrzegał "pamiętaj córcia jakby coś się działo to prawy sierpowy bez wahania" i tak też uczyniłam. Wycelowałam mu prosto w nos, na szczęście go nie złamałam, ale krew lała się hektolitrami. Dumna z siebie, że odparłam atak zostałam uświadomiona, że Włosi są tak przyjaznym, szczerym, otwatym i optymistycznym narodem, że na powitanie dają siarczystego buziaka i właśnie to było w intencji "napastnika". Moje upokorzenie było tak wielkie jak opuchlizna tego biednego studenta.

Moje pierwsze zetknięcie z obcą kulturą miało miejsce dopiero na studiach, ponieważ zdecydwałam się na wymianę studencką do Włoch. Była to moja pierwsza wyprawa za granicę (a właściwie także do wielkiego miasta, bo największe w jakim byłam to Gdańsk), więc starałam się być gotowa na wszystko, bo w reczywistości nie miałam pojęcia, czego się spodziewać. Wiedziałam, że będzie...

Wycieczka szkolna. Autokar pełen roześmianych sześciolatków pędzi krajową Siódemką prosto z małej, wiejskiej szkółki do stolicy. Dla większości z tych dzieci, wśród których jestem i ja, to pierwszy wyjazd do Warszawy. Plan wycieczki jest długi, mój prosty - chcę zobaczyć lwa! I słonia, i żyrafę, no i rzecz jasna hipopotama! Nie wiedziałam jednak, że bardziej niż dzikimi zwierzętami przejmę się... ludźmi. Wszędzie, a zwłaszcza na Starym Mieście, spotykałam obcokrajowców. Pogoda wtedy dopisała - było gorąco i duszno, wręcz parno. I bardzo tłoczno i głośno. A mnie w głowie mieszało się nie od upału, a od ilości niezrozumiałych dla mnie języków, którymi posługiwali się ci ludzie. Dla takiego dziecka, jakim byłam wtedy, to było niezwykłe przeżycie - z jednej strony ciekawiło mnie, co oni mówią, z drugiej bałam się, że w razie gdybym się zgubiła nikt by mnie nie zrozumiał. Miałam wrażenie, że to ja przyjechałam do innego kraju, a nie ci ludzie. Teraz mieszkam w Warszawie i takie sceny nie robią na mnie już wrażania, ale wspomnienie tamtej wycieczki noszę w sobie :)

Wycieczka szkolna. Autokar pełen roześmianych sześciolatków pędzi krajową Siódemką prosto z małej, wiejskiej szkółki do stolicy. Dla większości z tych dzieci, wśród których jestem i ja, to pierwszy wyjazd do Warszawy. Plan wycieczki jest długi, mój prosty - chcę zobaczyć lwa! I słonia, i żyrafę, no i rzecz jasna hipopotama! Nie wiedziałam jednak, że bardziej niż dzikimi...

Zderzenie kulturowe najbardziej odczułam kiedy przeprowaziłam się z 'polskiego' osiedla na 'śląskie' osiedle. Jestem skrzypkiem, muszę nadmienić. Pierwsze mieszkanie miałam naprzeciwko szkoły muzycznej, więc pomyślałam, że ludzie którzy kupili mieszkanie w tym miejscu muszą bardzo lubić muzykę. Było zupełnie inaczej. Cały blok mnie znienawidził, dochodziło do gróźb i specjalnego zalewania łazienki. Po przeprowadzce, na typowo śląskie osiedle, na którym kupiłam mieszkanie po kilku muzykach, okazało się, że sąsiadka z dołu nic do mnie nie ma (co już mnie zszokowało), a potem sąsiad obok pytał się co grałam, inny sąsiad z dołu powiedział mi, że czasem ma ochotę zagrać ze mną, a poza tym to jego córka też gra, tylko że mała jest, a raz przywitał mnie inny skrzypek, który też mieszka w moim bloku, innym razem w bloku obok słyszałam jak ktoś gra na dzwonkach i pianinie, kilkukrotnie widziałam dzieci idące do domu z instrumentami, a teraz wisienka na torcie: Naprzeciwko grali Despacito na dwoje skrzypiec. :D

Zderzenie kulturowe najbardziej odczułam kiedy przeprowaziłam się z 'polskiego' osiedla na 'śląskie' osiedle. Jestem skrzypkiem, muszę nadmienić. Pierwsze mieszkanie miałam naprzeciwko szkoły muzycznej, więc pomyślałam, że ludzie którzy kupili mieszkanie w tym miejscu muszą bardzo lubić muzykę. Było zupełnie inaczej. Cały blok mnie znienawidził, dochodziło do gróźb i...

Szok kulturowy przeszedłem w Turcji, kto był ten wie jak tam się przechodzi przez jezdnię - czułem się jak jedna z kul na stole bilardowym. Pasy nie istnieją, jeśli chcesz przejść przez jezdnię rozpędź się i biegnij slalomem. Druga kwestia to kawiarnie pełne mężczyzn i zakłady fryzjerskie z ogromnymi kolejkami, a w tych kolejkach sami panowie. Panie, gdzie są Panie? One w zaciszu krużganków całe ranki zamiatają obejścia, potem gotują, zajmują się dziećmi, czasem spotkają się z sąsiadką, ale wszystko w obrębie 200 m od domu - taką tradycyjną Turcję widziałem 4 lata temu.

Szok kulturowy przeszedłem w Turcji, kto był ten wie jak tam się przechodzi przez jezdnię - czułem się jak jedna z kul na stole bilardowym. Pasy nie istnieją, jeśli chcesz przejść przez jezdnię rozpędź się i biegnij slalomem. Druga kwestia to kawiarnie pełne mężczyzn i zakłady fryzjerskie z ogromnymi kolejkami, a w tych kolejkach sami panowie. Panie, gdzie są Panie? One w...